آن گاه که همسان با آسمان دلم می گیرد و هم چون باران قصد اشک می کنم اندیشه تو را در ژرفای وجودم احساس می کنم.تویی که هم منتظَری و هم منتظِر.تویی که آمدنت آرمانی است برای همه فرشته ها و همه شوق لحظه دیدار دارند.

در آن لحظه که تو می آیی آسمان پر از عشق می شود و زمین خاکی تن من سبزه شدن را تجربه می کند.تو می آیی و دیگر نگاه غمگین غروب در چشم های دریا گره نمی خورد و رؤیای نیلی دریا برهم نمی زند و عشق هم چنان به وسعت آسمان و آرامش دریا می ماند.

می آیی اما نمی دانم چه وقت؛در کدامین بهار و از کدام جاده مه گرفته انتظار؟!

می آیی از آن سوی چشم انتظاری ما.می آیی و ردای آسمانی ات را بر تن پوش خاکی زمین می گسترانی.

خاطاتمان تقویم هایی است که نیامدن تو را به گریه نشسته اند.درختان برگ ریزان دوری تو اند و پاییز سرد زندگیمان طولانی شده

تو را در ابتدای کدام غزل به ظهور خواهیم نشست؟ ای بلندای عرفان! بیا تا زمزمه سلام و صلوات عرشیان را بشنویم و صلابت نگاهت را حس کنیم.

تو در کدام جمعه طلوع خواهی کرد و ما در کدامین جمعه آمدنت را آذین ببندیم.

در کدام جمعه می آیی که من با آرزو های قشنگم تا بی کرانه ها پرواز کنم؟تو پشت کدامین سکوت بلند پنهان شده ای و در کدام گلستان شاعرانه آرمیده ای؟ بیا،بیا که چشم هایمان را فرشی ساخته ایم تا هر چشم چراغی باشد بر مقدم ظهور تو.بیا،بیا تا ستاره های چشمک زن مهربانی عشق تو را به نظاره بنشینند و صدای افلاکی تو را که از لاهوت می آید بشنوند.بیا که منتظرانت همان دل های بی قرار و سودایی هستند که جز به آمدنت آرام نگیرند.همانانی ترانه یاد می سرایند و رؤیای وصل را با خنکای ذکر نثار روح لطیفشان می کنند و با ترنم صدقتشان تا گنبد دوار می رسند.

بیا که قطار وجودم لکوموتیو های بی شمار غصه را به دنبال می کشد و فقط آمدن توست که قلب ها را تسکین می دهد.تو سکاندار آن کشتی نجاتی که همراه با طلایه دارن حکومت عدل،صاحبان ایمان را تا اوج ببری.

تو آن سرود پروازی که نغمه شکفتن سر می دهد.تو همان نگار فروزانی که دنیایی را مبتلای عشق خود کرده و دل جماعتی را از عظمت نگاهش به لرزه در آورده. تو دریای بی کرانی هستی که موج های شورآفرینش احساسی روحانی را مهمان دلها می کند و تبسم بهاریش دل را مسافر دیار دوست.

... و اما تو می آیی و یمن آمدنت عطش دل های کویری را می زداید...

ط.ر.قم